آیا تا به حال نام اینترنت گیگابیتی را شنیده‌اید؟ واقعا راه‌اندازی اینترنت گیگابیتی به چه تجهیزاتی نیاز دارند و هزینه‌های آن به چه صورت است؟ و از همه مهم‌تر، استفاده از آن چه حسی منتقل می‌کند؟
از زمان‌های گذشته من از طریق BBS و دایل آپ به اینترنت دسترسی داشته‌ام. اتصال به اینترنت قبل از DSL به این معنا بود که باید مراقب می‌بودید تلفن را برندارید؛ زیرا این کار باعث قطع اتصال شما به اینترنت می‌شد. هنوز برخی اوقات به یاد شنیدن صدای دایل آپ می‌افتم.
کام‌کست از سال ۲۰۱۵ اینترنت ۲ گیگابیتی خود را با نام «مولتی گیگ» راه‌اندازی کرد (در حال حاضر نام این سرویس Gigabit Pro است). من این اینترنت را می‌خواستم و در یک سال گذشته بارها و بارها با کام‌کست تماس گرفتم و از آن‌ها سوال کردم که آیا فیبر نوری را به محل زندگی من آورده‌اند یا خیر. من در جنوب کالیفرنیا در سن خوزه زندگی می‌کنم و این شهر در نقشه‌های کام‌کست به‌عنوان محل بعدی که قرار بود فیبر نوری ارائه شود قرار داشت.
یک ماه و نیم قبل من با کام‌کست تماس گرفتم تا از به‌روزترین اطلاعات محل ارائه‌شده‌ی فیبر نوری اطلاع پیدا کنم. کام‌کست پاسخ داد: «بله در محل زندگی شما فیبر نوری ارائه‌شده است»، بلافاصله من پاسخ دادم: «همین الان این سرویس را می‌خواهم.»
پس از پذیرفتن هزینه‌ی ۱۰۰۰ دلاری برای راه‌اندازی این سرویس، کام‌کست به من گفت راه‌اندازی این سرویس هشت هفته زمان می‌برد. این مدت طولانی برای بررسی خانه من، قرار دادن فیبر نوری و تنظیمات و راه‌اندازی این سرویس است.
بازرسی به‌راحتی انجام شد. تکنیسین قصد داشت محل قرارگیری فیبر و محل قرارگیری تجهیزات را بررسی کند. یک هفته بعد از بازرسی، چند نفر با یک دستگاه برای بررسی خطوط فعلی تلفن به محله و خانه من آمدند و خبر بدی به من اعلام کردند. تمام خطوط در اطراف خانه و محله من بدون هیچ روکشی و مستقیما در خاک قرارگرفته‌اند. این موضوع برای فیبر نوری اصلا مناسب نیست و فیبر باید در حفاظ باشد تا از مشکلات احتمالی جلوگیری شود. به تغییرات عمده در این قسمت نیاز است.
این تغییرات به چند روز زمان نیاز دارد و برای سوراخ‌کاری زیر سطح به مجوز از شهرداری نیاز است. من کمی نگران شدم؛ اما اگر واقعا برای اینترنت با سرعت بالای فیبر نوری نیاز به مجوز است، هر کاری که باید انجام بگیرد، انجام دهید.
تغییرات از هفته‌ی بعد، دقیقا پس از یافتن محل مناسب برای عبور دادن محافظ آغاز شد. محل قرارگیری کابل برق و لوله گاز در خیابان به‌وسیله‌ی رنگ مشخص شد تا برای سوراخ‌کاری صدمه‌ای به این خطوط وارد نشود. صدمه به خطوط گاز بسیار خطرناک است.
چند روز پس از علامت زدن خطوط روی زمین، تعداد زیادی از تکنسین‌ها برای سوراخ‌کاری آمدند. ۱۲ نفر تکنسین همراه با یک ماشین بسیار بزرگ برای شروع کار آمدند.
برای قرار دادن محافظ در زیر زمین، به یک دریل افقی نیاز است و با یک وسیله دیگر محل قرارگیری دقیق مته‌ی این دریل را به‌صورت مداوم بررسی کنند تا مسیر را اشتباه نرود. یک نفر با دریل کار می‌کند و دیگری دستگاه بررسی مسیر را در دست دارد. در هنگامی‌که مته می‌چرخد، نازلی آب را اسپری می‌کند تا هم مته خنک شود و هم خاک اطراف مته خیس شود و راحت‌تر سوراخ‌کاری انجام شود.
پس از سوراخ‌کاری، محافظ به مته متصل و درحالی‌که مته از زیر زمین بیرون کشیده می‌شود، محافظ را نیز با خود به زیر می‌کشد و محافظ در زیر زمین قرار می‌گیرد. این تیم حدود ۵۰۰ متر محافظ در زیر زمین قراردادند، سه روز تمام کار کردند و چندین سوراخ در زمین ایجاد کردند و درنهایت پیاده‌رو جلوی خانه من را خراب کردند تا محافظ را تا نزدیک خانه من بیاورند. واضح است که تمام این تجهیزات و سوراخ‌کاری‌ها و تمامی این کنده‌کاری‌ها فقط و فقط برای من یک نفر بود؛ ولی خوشبختانه هیچ‌کدام از همسایه‌ها شکایتی نداشت و موضوع به‌خوبی و خوشی به پایان رسید.
این‌همه کار برای یک خانه بسیار زیاد است؛ اما جعبه مخصوص فیبر نوری که در پیاده‌روی خانه من نصب‌شده است، به دو خانه دیگر نیز امکان استفاده از این سرویس می‌دهد (آن‌ها هرکدام به‌تنهایی یک سیم مخصوص به خود خواهند داشت). این موضوع اصلا مقرون‌به‌صرفه نیست، هرچند تا مدت‌های بسیاری فقط من هستم که از فیبر نوری استفاده خواهم کرد.
قرار دادن فیبر نوری
پس از چند روز کنده‌کاری، سوراخ‌کاری و سروصدا، محافظ در محل خود قرار گرفت و کار برای ادامه آماده شده است. متاسفانه محل کنده‌کاری‌ها با آسفالت سیاه پوشانده شد و این موضوع به‌وضوح قابل‌مشاهده است. البته اهمیتی ندارد، تمام این کارها برای فیبر نوری است.
یک شرکت دیگر که مسئول قرار دادن فیبر نوری در داخل محافظ بود، به محله ما آمد. فیبر نوری در یک ماسوره بسیار بزرگ پیچیده شده بود و با چرخاندن آن ماسوره توسط ماشین و قرار دادن فیبر به‌صورت دستی در داخل محافظ، کار ادامه پیدا کرد. به این دلیل که طول محافظ کمتر از یک مایل بود، به‌راحتی فیبر را در داخل آن قرار دادند. بعدها متوجه شدم که این فیبرها از شرکت کرنینگ است، همان شرکتی که گوریلا گلس را می‌سازد.
