همانطور که می دانید، وبسایت ها محلی هستند که به شما اجازه داده تا به محتوای وب دسترسی داشته باشید. وبسایت ها بایستی اطلاعات و محتوای خود را روی سرور سخت افزاری قرار دهند (Hosting). در واقع یک وبسایت ، شما را به یک سرور فیزیکی متصل کرده تا به فایل ها و مطالب ذخیره شده در آن دسترسی پیدا کنید. وظیفه وب سرور کانفیگ وبسایت بوده که کدام پروتکل ها، پورت ها و دیگر تنظیمات ، شما را به آن محتوا می رساند. برای مثال شما می توانید با پروتکل HTTP به محتوای سایت دسترسی داشته باشید یا HTTPS . به زبان ساده باید گفت که یک طراح، وب سایتی را طراحی کرده و به شما تحویل می دهد تا آنرا روی وب سروری بارگذاری کرده و در دسترس همه قرار گیرد. به مجموع این تنظیمات و اطلاعات site binding گفته می شود. تنظیمات موجود در site binding چهار مورد بوده که بایستی برای هر وبسایت ، آنها را کانفیگ کرد. این تنظیمات شامل :
– Type این قسمت پروتکلی که شما را به وب سرور متصل می کند را مشخص کرده ، که بطور پیشفرض HTTP و HTTPS هستند. برای مثال ، شما می خواهید وب سایت مورد نظر شما با HTTP باز شود و یا با HTTPS.
– IP Address این قسمت لیست IP های IPv4 و یا IPv6 که می توانید به وبسایت مورد نظر خود اختصاص دهید را مشاهده می کنید. اگر سرور شما چندین IP داشته باشد، می توانید به هر وبسایت یک IP بدهید. علاوه براین می توان گزینه All Unassigned را انتخاب کرده تا اگر کاربری ، برای دسترسی به وبسایت، درخواست خود را به هر کدام از IP های سرور ارسال کرد، وبسایت و سرور پاسخگو باشند.
– Port تعیین یک شماره پورت TCP برای پاسخگویی به درخواست ها. پورت پیشفرض برای HTTP پورت ۸۰ است. کاربرانی که قصد دسترسی به وبسایتی را دارند، بایستی شماره پورت آن را در URL خود مشخص کنند. برای مثال کاربری که URL مانند http://server02.serversetup.ir:5937 را درخواست می کند، قصد دارد با استفاده از پروتکل HTTP روی پورت TCP 5937 به سروری به نام server02.serversetup.ir متصل شود. محدوده استاندارد برای پورت های TCP بین ۱ تا ۶۵۵۳۵ است. بطور عموم، بسیاری از پورت های زیر ۱۰۲۴ برای برنامه های خاصی رزرو شده اند، اما برای هاستینگ یک وبسایت قابل استفاده اند. فقط بخاطر داشته باشید که پورت انتخابی شما در فایروال مسدود نباشد.
– Host Name فرض کنید چندین وبسایت داشته که فقط می توانند از یک پروتکل ، یک IP و یک شماره پورت برای استفاده از آنها استفاده کنید. توجه داشته باشید که هیچ دو وبسایتی نمی توانند ، تمامی موارد site binding آنها یکی باشد. برای مثال نمی توان برای هر دوی آنها از پروتکل HTTP و یک IP و یک پورت استفاده کرد. بایستی حداقل یکی از این چهار مورد با یکدیگر متفاوت باشند. شما می توانید برای هر وبسایت یک رکورد DNS ایجاد کرده تا همه آنها بتوانند با یک پروتکل، IP و یک پورت پاسخگو باشند. بنابراین وب سرور، به DNS رجوع کرده و تعیین می کند که کاربر کدام وبسایت را درخواست کرده تا پاسخ آن را بدهد.
اگر دو وبسایت، در هر چهار مورد یکسان و مانند هم باشند، فقط یکی از آنها اجرا شده و دیگری را نمی توانید اجرا کنید. دقت کنید که این چهار مورد Site Binding ، بایستی برای هر وبسایت یکتا باشد.
