مزیت آن این است که سرعت آن !کمی بیشتر! از سرعت اتصال اینترنت های معمولی است (حدود ۲۷ تا ۱۴۷ برابر سرعت اینترنت معمولی که حداقل آن را ۵۶K فرض کنیم!). سرعت این فناوری بین ۱٫۵ Mbps تا ۸Mbps می باشد که تفاوت بین این دو عدد به میزان فاصله تا سرویس دهنده اینترنت و اشغال بودن خط تلفن بستگی دارد. حتما می پرسید چه طور امکان دارد؟ پس بگذارید براتون تخصصی تر توضیح دهم.
اگر همین خطوط درپیت تلفن تهران خودمون را در نظر بگیریم به طور پیش فرض پهنای باندی معادل ۲۴۷ کیلو هرتز برخوردار است. یک تماس تلفنی صوتی حداکثر حدود ۴ کیلو هرتز از این باند را اشغال می کند. حال اگر بتوان با فیلتری این ۴ کیلو هرتز کانال صوتی را از بقیه باند جدا کرد، آنوقت ما ۲۴۳ کیلو هرتز باند آزاد خواهیم داشت، که می توان با این میزان پهنای باند، با سرعتی حداقل حدود ۱۵۳۶ K به اینترنت متصل شد که در صورت داشتن فاصله کمتر از ۲ کیلومتر با ISP این سرعت به میزان ۸۱۹۲ K افزایش می یابد که در مقایسه با حداکثر سرعت اینترنت های معمولی ۵۶ K اختلافی چشمگیر دیده می شود، تازه امکان آزاد بودن خط تلفن برای برقرای ارتباط تلفنی را هم به آن اضافه کنید. علت اختلاف سرعت خطوط DSL که ارتباط مستقیم با سرعت اینترنت دارد، تفاوت سیگنالهای صوتی با اطلاعات است. در مراکز تلفنی دستگاههایی وجود دارد که برای تقویت کانالهای صوتی به کار می روند، ولی اطلاعات (DATA) نمی توانند از آنها عبور کنند. به همین دلیل است که هر چه مراکز سوئیچینگ مخابرات بین شما و ISP شما کمتر باشد، سرعت تبادل اطلاعات نیز بیشتر می شود، (حالا می بینی از فردا همه یکی یه متر دستشون دارن خیابون متر می کنن!) ولی باز با در نظر گرفتن این کاهش سرعت حداقل سرعت باز بین همان ۱۵۳۶ K تا ۸۱۹۲ K می باشد که ۲۷ تا ۱۴۷ برابر سرعت کنونی اینترنت (در تهران) می باشد. البته این رو هم بگم که هزینه استفاده از این فناوری در ایران به واسطه استفاده بسیار زیادی که توسط آن از اینترنت به عمل می آید، به طور سرسام آوری بالاست و برای استفاده های شخصی به صرفه نیست.
