آموزش ++C
نکاتی درباره نوشتن ماکرو در زبان ++C
در هنگام نوشتن ماکرو نکاتی است که باید مد نظر قرار دهید این نکات عبارت اند از: ۱- استفاده از یک قرارداد نامگذاری برای اسامی
ماکروها در زبان ++C
از دیگر کاربردهای اساسی پیش پردازنده ها ماکروها هستند. همانطور که گفته شد با راهنمای define# یک شناسه را می توان به یک ثابت نسبت
کامپایل شرطی در زبان ++C
مجموعه ای از راهنماها وجود دارند که تعیین می کنند آیا خطوط برنامه قبل از تحویل به کامیایلر حذف شوند یا خیر. این راهنماها شامل
ثابت ها در زبان++C
از دیگر کاربرد های پیش پردازنده ها در زبان برنامه نویسی ++C همانطور که در قسمت آموزش پیش پردازنده ها گفتیم ثابت ها هستند که
راهنماها (directives) در زبان برنامه نویسی ++C
پیش از این با پیش پردازندها آشنا شدید و دانستید که یکی از کاربردهای اصلی پیش پردانده ها راهنماها (directives) هستند.راهنماها (directives)دستوراتی هستند که توسط
پیش پردازنده (preprocessor) در زبان ++C
همان طور که از نامش پیداست پیش پردازنده (preprocessor) بخشی از کامپایلر است که قسمت هائی از برنامه را، قبل از اینکه کل آن توسط
تابع مجازی (virtual function) در زبان ++C
یک تابع مجازی (virtual function) به تابعی گفته می شود که در کلاس پایه اعلان شده است و مجددا توسط کلاس مشتق شده تعریف می
کلاس های مجرد و توابع مجازی محض
در هنگام طراحی گاهی نیاز است کلاس پایه تنها واسطی برای کلاس های مشتق شده خودش باشد و نمی خواهید کسی شیئی از نوع پایه
ارسال پارامتر به سازنده کلاس پایه در زبان ++C
زمانی که تنها سازنده کلاس مشتق شده دارای آرگومان است می توان به سادگی و به صورت متعارف آرگومان را به سازنده ارسال نمود. اما
سازنده ها و مخرب ها در وراثت زبان ++C
هر کدام از کلاس های پایه و مشتق شده می توانند شامل توابع سازنده و مشتق شده باشند. زمانی که شیئی ایجاد می شود کامپایلر
