در سالهای ۱۹۹۰ الی ۱۹۹۲ دو استاندارد ذخیرهسازی عرضه شد: لوح فشرده چند رسانهای توسط فیلیپس و سونی و دیگری دیسکهای فرا تراکمی توسط شرکت های توشیبا، تایم وارنر، ماتسوشیتا الکتریک، هیتاچی، میتسوبیشی الکتریک، پایونیر، تامسون و جی وی سی به طور مشترک.
در نتیجه این دو فرمت به یک فرمت واحد تبدیل شدند و همین باعث جمعشدن مزایای مختلفی در یک فرمت شد که یکی از مهمترین آنها، فضای بالای ذخیرهسازی اطلاعات بود.
در سال ۱۹۹۵ برای نخستین بار نسخه ۱۱۵ از DVD عرضه شد و در سپتامبر ۱۹۹۶ کار آن به پایان رسید و انجمن DVD که شامل شرکتهای سازندهای که نامشان را بردیم بود، اهمیت بیشتری پیدا کرد. نخستین پخشکنندههای DVD در نوامبر ۱۹۹۶ در ژاپن عرضه شدند. سپس در مارس ۱۹۹۷ در آمریکا، در سال ۱۹۹۸ در اروپا و در سال ۱۹۹۹ در استرالیا پا گذاشتند.
نخستین فیلمی که روی DVD عرضه شد، فیلم <گردباد> در سال ۱۹۹۶ بود. این فیلم نخستین آزمایش صدای Surround را تجربه کرد.
نخستین فیلمهای روی DVD در آمریکا در نوزدهم مارس ۱۹۹۷ عرضه شدند اما DVD ها هنوز نسبت به فناوری مشابه یعنی CD گران بودند و همچنین پخشکنندههای DVD نیز قیمت بالایی داشتند. همین امر باعث شده بود استقبال فراوانی از DVD نشود و سازندگان DVD به دنبال راه چاره باشند که بالاخره موفق شوند در بهار ۱۹۹۹ قیمت DVD را کاهش داده و حتی قیمت پخش کنندههای DVD را به کمتر از ۳۰۰ دلار آمریکا برسانند. بدین ترتیب محبوبیت DVD روز به روز افزایش یافت.
به تدریج فروش نوارهای سنتی VHS آنقدر کم شد که در سال ۲۰۰۳ دیگر کمتر فروشگاهی نوار VHS میفروخت.