مباحثی که در این نوشته مطرح میشوند شامل توضیحاتی درباره رابط برنامه نویسی کاربردی (API) و موارد مربوطه میباشند. لازم به ذکر است که سعی شده است مسائل در حد امکان ساده و قابل هضم برای کلیه سطوح باشند و احتمالا برای دوستانی که به صورت حرفه ای در زمینه برنامه نویسی فعالیت دارند سطحی و غیر قابل استفاده هستند.
API چیست؟
حروف A.P.I. در واقع مخفف عبارت Application Programming Interface است. اگر در دایرکتوری سیستم ویندوز نگاهی بیاندازیم (در ویندوزهای برپایه ۹۵/۹۸ در آدرس \Windows\System و در ویندوزهای مبتنی بر NT در آدرس \WinNT\System32) تعدادی فایل کتابخانه ای dll (Dynamic Link Library) مشاهده میکنیم. این فایلها مجموعه توابعی را تشکیل میدهند که برای اجرای سیستم عامل، تامین رابط کاربر (User Interface) و محیط کاربری استفاده میشوند. این مجموعه فایلها در واقع Windows API را تشکیل میدهند.
هدف Windows API این است که به برنامه نویسان اجازه داده شود تا برنامه هایی مبتنی بر سیستم عامل ویندوز و رابط کاربری آن تولید گردند. در واقع به جای اینکه هر کس با توجه به سلیقه های شخصی کدهایی جهت تولید اجزاء اصلی ویندوز همچون فرمها، کلیدها، منوها و … تنظیم کند، همه برنامه نویسان میتوانند توابع اختصاص داده شده مرتبط را که در Windows API وجود دارند صدا کنند و به سیستم عامل اجازه دهند تا آن اجزاء را ایجاد کند.
اهداف توابع API و نحوه استفاده از آنها در پلت فرم SDK (Software Development Kit) آمده است (دوستانی که شیوه های قدیمی برنامه نویسی برای ویندوز را میشناسند حتما با این کیت آشنا هستند) و از طریق اسناد مربوطه قابل دسترسی هستند. به عنوان مثال در پکیج MSDN (MicroSoft Developer Network) ویا در کمک دلفی بخش Windows SDK میتوانیم لیست این توابع را مشاهده کنیم. علاوه بر اینها امکان دستیابی به این اطلاعات از طریق آدرس زیر نیز وجود دارد: http://support.microsoft.com/default.asp…uncher.htm
دقت شود نحوه صدا زدن این توابع در زبانهای برنامه نویسی مختلف متفاوت است اما اصول کار در تمامی آنها یکسان است.
