در پروتکل های link-state که به آنها پروتکل های shortest path first نیز گفته می شود ، هر روتر سه جدول جداگانه را ایجاد می نماید . یکی از این جداول وضعیت همسایگانی را که مستقیما” به آن متصل شده اند در خود نگهداری می نماید . در جدول دیگر ، توپولوژی تمامی شبکه نگهداری می گردد و از جدول سوم برای نگهداری اطلاعات روتینگ استفاده می شود .
روترهای link-state نسبت به پروتکل های روتینگ distance-vector دارای اطلاعات بیشتری در ارتباط با شبکه و ارتباطات بین شبکه ای می باشند. پروتکل های link-state اطلاعات بهنگام خود را برای سایر روترهای موجود در شبکه ارسال می نمایند (وضعیت لینک) .
OSPF ( برگرفته شده از Open Shortest Path First ) یک پروتکل روتینگ IP است که دارای تمامی ویژگی های یک پروتکل link-state است .پروتکل فوق ، یک پروتکل روتینگ استاندارد باز است که توسط مجموعه ای از تولیدکنندگان شبکه از جمله شرکت سیسکو ایجاد شده است . در صورتی که در یک شبکه از روترهائی استفاده می گردد که تمامی آنها متعلق به شرکت سیسکو نمی باشند ، نمی توان از پروتکل EIGRP استفاده کرد . در چنین مواردی می توان از گزینه هائی دیگر نظیر RIP ، RIPv2 و یا OSPF استفاده نمود . در صورتی که ابعاد یک شبکه بسیار بزرک باشد ، تنها گزینه موجود پروتکل OSPF و یا استفاده از route redistribution است ( یک سرویس ترجمه بین پروتکل های روتینگ ) .
OSPF ، با استفاده از الگوریتم Dijkstra کار می کند . در ابتدا ، اولین درخت کوتاهترین مسیر ایجاد می گردد و در ادامه جدول روتینگ از طریق بهترین مسیرها توزیع می گردد . این پروتکل دارای سرعت همگرائی بالائی است ( شاید به اندازه سرعت همگرائی EIGRP نباشد ) و از چندین مسیر با cost یکسان به مقصد مشابه حمایت می نماید . برخلاف EIGRP ، پروتکل OSPF صرفا” از روتینگ IP حمایت می نماید .
در بحث مربوط به پروتکل های link-state ، اکثر علاقه مندان به دریافت مدرک CCNA ، در آغاز با پروتکل OSPF آشنا می شوند .
بدین منظور این پروتکل با پروتکل های سنتی distance-vector نظیر RIPv1 مقایسه و ماحصل آن در جدول ۱ نشان داده شده است .