اساسا، بلوتوث در سه حالت قابل شناسایی عمل میکند. در زیر به آن ها اشاره میکنیم:
قابل شناسایی: هنگامی که بلوتوث در حالت قابل شناسایی باشد، دیوایس توسط دیگر دیوایس های بلوتوث قابل مشاهده و شناسایی است. اگر موبایل شما در حال تلاش برای ارتباط گرفتن به موبایل دیگری است، باید ببیند که موبایل دیگر در حالت قابل شناسایی باشد در غیر اینصورت نمیتواند وجود موبایل دیگر شناسایی کند. حالت قابل شناسایی فقط در برقراری اولین ارتباط لارم است. وقتی که اولین ارتباط شکل گرفت، ذخیره میشود و دیوایس های دیگر شناسایی میشوند و بنابراین در ارتباط های بعدی دیگر نیازی به شناسایی آن ها نیست.
شناسایی محدود: در این حالت دیوایس بلوتوث فقط برای بازه زمان محدود، حالت خاص و یا در طی شرایطی موقت، قابل شناسایی است. هیچ دستور HCI خاصی برای قرارگیری مستقیم دیوایس در حالت شناسایی محدود وجود ندارد و باید این کار بصورت غیر مستقیم صورت پذیرد. هنگانمی که دیوایس در حالت شناسایی محدود قرار گرفت، IAC های نا مطابق را فیلتر میکند و خود را فقط برای آن هایی که هماهنگ هستند، قابل شناسایی میکند.
غیرقابل شناسایی: قراردادن دیوایس بلوتوث در حالت غیرقابل شناسایی از قرارگیری نام این دستگاه در لیست دیوایس های بلوتوث فعال برای دستگاه های دیگر ممانعت به عمل میآورد. ذکر این نکته الزامی است که این دیوایس ها هنوز برای کاربران و دیوایس های دیگر که قبل از این با آن ها ارتباط مستقیم داشتند قابل شناسایی هستند.
