ساختار دستوری try … catch

در برنامه نویسی و طراحی صفحات وب ، گاهی اوقات ممکن است خطاهایی رخ دهد . این خطاها می تواند دلایل مختلفی داشته باشد ، از قبیل :

اشتباه تایپی در متن دستورات صفحه از سوی طراح صفحه .
واردنمودن اطلاعات اشتباه یا نادرست از سوی کاربر .
انواع خطاهای ممکن زمان اجرای مرورگر .

اگر کاربر که در حال مشاهده یک صفحه است ، در هنگام کار با خطا مواجه شود و عملا راهی برای رفع آن اشکال برایش وجود نداشته باشد ، مطمًننا از ادامه مشاهده و کار با صفحه صرف نظر خواهد کرد . این وظیفه برنامه نویس است که با برنامه ریزی صحیح ، خطاهای احتمالی را پیدا کرده و راه حل های مناسب را برای آنها طراحی کند .

از ساختار کنترلی try … catch در جاوا اسکریپت ، برای پیدا کردن خطاها و error های احتمالی و تعیین اقدامات اصلاحی در صورت بروز خطا ، استفاده می شود .
این ساختار از ۲ بخش try و catch تشکیل شده است . کد اصلی برنامه که می خواهیم اجرا شود و احتمال می دهیم دارای خطا باشد ، را در قسمت try قرار داده و اقدامات اصلاحی را که می خواهیم در صورت بروز خطا انجام شود ، را در قسمت catch می گذاریم .
برنامه در هنگام رسیدن به ساختار ، دستورات قسمت try را انجام می دهد و در صورت مواجه با خطا در دستورات ، بخش catch را اجرا خواهد کرد .
نکته مهم : در صورت عدم برخورد با خطا ، دستورات قسمت catch به هیچ وجه اجرا نخواهد شد .
نکته مهم ۲ : در قسمت catch ، می توان در پرانتز مقابل واژه کلیدی catch ، یک عبارت یا متغیر تعریف کرد ، که این متغیر خصوصیات error به وجود آمده را در خود نگهداری کرد . یکی از این خواص ، شرح یا description خطا است ، که می توان به شکلی که در مثال ۲ نشان داده شده است ، به شرح خطا دسترسی داشته و آنرا به کاربر اطلاع داد .
شکل کلی تعریف یک ساختار try … catch به صورت زیر است :

try
{
دستورات مورد نظر برای اجرا که احتمال خطا دارد
}
catch ( نام یک متغیر )
{
اقدامات اصلاحی مورد نظر در صورت وقوع خطا
}