DNS
DNS مخفف عبارت Domain Name Service می‌باشد. وقتی میخواهید وارد سایتی شوید، باید آدرس وب سرور آنرا بدانید. آدرس وب سرور با IP مشخص می‌شود. اما به خاطر سپردن آدرس IP دشوار است. می‌توان به جای IP از domin name ها استفاده کرد. برای هر IP یک domin name در نظر گرفته شده است. مثلا IP آدرس گوگل ۷۴٫۱۲۵٫۶۷٫۱۰۰ است. که شما برای دسترسی به گوگل می‌توانید از ip یا آدرس www.google.com استفاده کنید.
DNS(Domain Name System) DNS یا «سیستم نام گذاری حوزه» روشی سلسله مراتبی است که بانک اطلاعاتی مربوط به نام های نمادین و معادل IP آنها را روی کل شبکهٔ اینترنت توزیع کرده است و هر ایستگاه می‌تواند در یک روال منظم و سلسله مراتبی آدرس IP معادل با ایستگاه مورد نظرش را در نقطه‌ای از شبکه پیدا کند. این سیستم در سال ۱۹۸۴ معرفی شد . در DNS ، کل آدرس های اینترنت درون بانک های اطلاعاتی توزیع شده‌ای هستند که هیچ تمرکزی روی نقطه‌ای خاص از شبکه دارند. روش ترجمهٔ نام بدین صورت است که وقتی یک برنامهٔ کاربردی مجبور است برای برقراری یک ارتباط، معادل آدرس IP از یک ماشین با نامی مثل CS.ucsb.edu را بدست بیاورد، قبل از هر کاری یک تابع کتابخانه‌ای ( Library Function ) را صدا می‌زند، به این تابع کتابخانه‌ای «تابع تحلیلگر نام » ( Name Resolver ) گفته می‌شود. تابع تحلیلگر نام ، یک آدرس نمادین را که بایستی ترجمه شود، بعنوان پارامتر ورودی پذیرفته و سپس یک بستهٔ درخواست (Query Packet) به روش UDP تولید کرده و به آدرس یک سرویس دهندهٔ DNS( که به صورت پیش فرض مشخص می‌باشد ) ارسال می‌کند. همهٔ ماشین های میزبان، حداقل باید آدرس IP از یک سرویس دهندهٔ DNS را در اختیار داشته باشند. این «سرویس دهندهٔ محلی» پس از جستجو، آدرس IP معادل با یک نام نمادین را بر می گرداند. «تابع تحلیلگر نام» نیز آن آدرس IP را به برنامهٔ کاربردی تحویل می‌دهد با پیدا شدن آدرس IP، برنامهٔ کاربردی می‌تواند عملیات مورد نظرش را ادامه بدهد.
