از سال ۱۹۹۷ میلادی تولید کنندگان مادربرد روی بهینه سازی چیپ ست ها تمرکز زیادی کردند و بیشتر تلاش آنها بر چیپ های north bridge که وظیفه نظارت بر نقل و انتقال اطلاعات به RAM را دارد، بوده است. البته چیپ های south bridge هم بهبود یافته اند ولی این بهبود بیشتر روی افزایش امکانات آنها بوده است.

برای north bridge بیشتر بهینه سازیها بر روی افزایش پهنای باند بین RAM و CPU بوده است. اجازه دهید به چند مثال بپردازیم.

Bridge یا Hub

در مادربردهای پنتیوم II باس I/O مستقیماً به کلاک سیستم پیوند خورده است. باس I/O (مثلاً PCI ) با سرعت کلاک ۳۳MHZ کار می کند که معمولاً یک سوم یا یک چهارم سرعت کلاک سیستم است.

cc

در این ساختار (چیپ ست پنتیوم II) باس PCI به چیپ های هر دو Bridge متصل است.

در سال ۹۹ــ۱۹۹۸ برای هر دو سیستم AMD و INTEL پیشرفتهایی رخ داد. یک ساختار جدید براساس (MCH) یا مرکز کنترل حافظه تولید شده بود (MCH مخفف Memory Controller Hub است) این سیستم جایگزین north bridge قدیمی شده بود. و یک مرکز کنترل I/0 جایگزین south bridge شده بود. من در اینجا از نامهایی که اینتل برای چیپ های خود گذاشته است استفاده می کنم. Via و AMD از نامهای دیگری استفاده می کنند. اولین چیپ اینتل با این ساختار i810 نام داشت.

MCH یک کنترلر است که بین CPU و RAM و AGP قرار گرفته است که جریان اطلاعات از و به RAM را کنترل می کند. این ساختار جدید دو پیامد داشت.

ــ اول اینکه ارتباط بین دو مرکز (hub) بوسیله یک گذرگاه خاص انجام می شد. (link channel) که می توانست پهنای باند بسیار بالایی داشته باشد.

ــ دوم باس PCI که این ساختار جدید را داشت. پهنای باند خود را با هیچ چیز دیگری تقسیم نمی کرد.

این ساختار جدید برای پنتیوم ۴ و اتلون استفاده می شد.