ثابت های رشته ای

رشته یا ثابت رشته‌ای از تعدادی کاراکتر متوالی تشکیل می‌شود که بین دو گیومه قرار می‌گیرند. به عبارت دیگر شامل دنباله‌ای از کاراکترهاست که در بین دو گیومه قرار دارند، مانند نمونه‌‌های زیر.
“university” , “256” , “payam noor” , “1380-02-06” , “five$” , “p4”
همچنین باید توجه داشت که ” ” نیز رشته‌ای تهی (empty) یا null است.
 مثال ۲ـ۵ ثابت رشته‌ای زیر شامل سه کاراکتر مخصوص است که با escape sequence متناظرشان نشان داده شده‌اند.
“\t to continue , press the \”RETURN\” KEY\n”
که در آن نشانه‌ها یا کاراکترهای مخصوص عبارت‌اند از
horizontal tab \t،
\” گیومه یا quotation mark دوبل که دو بار به کار رفته است،
\n خط جدید یا new line.

کامپایلر به طور خودکار یک کاراکتر () null در پایان هر ثابت رشته‌ای قرار می‌دهد که آخرین کاراکتر در داخل رشته (قبل از بسته شدن گیومه) خواهد بود. این کاراکتر وقتی که رشته نمایش داده شود رؤیت‌پذیر نیست. به هرحال می‌توان هریک از کاراکترها را در داخل رشته امتحان کرد که آیا کاراکتر null است یا نه. در خیلی موارد مشخص ساختن پایان یک رشته با یک کاراکتر مخصوص مانند کاراکتر null نیاز به تعیین حداکثر طول برای رشته را از بین می‌برد. به عنوان مثال رشته فوق ۳۸ کاراکتر دارد که شامل پنج فضای خالی و چهار کاراکتر مخصوص است که با escape sequence معرفی شده‌اند و در پایان کاراکتر null است که انتهای رشته را مشخص می‌سازد.
یک ثابت حرفی مانند ‘P’ با یک ثابت رشته‌ای تک‌‌حرفی متناظر آن مانند “P” هم‌ارز نیست. همچنین به‌خاطر داشته باشید که در جدول کد اسکی، هر کاراکتر دارای یک مقدار عددی است، ولی یک رشته تک‌‌‌حرفی این‌طور نیست. در واقع یک رشته تک‌حرفی متشکل از دو کاراکتر است که کاراکتر دوم همان کاراکتر null است که پایان رشته را مشخص می‌سازد.
باز هم توجه داشته باشید که یک رشته n کاراکتری به آرایه ۱+n عنصری نیاز خواهد داشت، زیرا کاراکتر null نیز به طور خودکار به عنوان کاراکتر پایانی در آن قرار داده خواهد شد. برای مثال اگر رشته “COMPUTER” در یک آرایه یک بعدی کاراکتری به نام book ذخیره گردد، خانه اول آن، یعنی book[0]، شامل کاراکتر C و خانه آخر، یعنی book[8] شامل کاراکتر null خواهد بود که معرف پایان رشته است.
درباره رشته‌ها و آرایه‌ها و کاربرد آنها در فصل جداگانه‌ای به طور مشروح بحث خواهیم کرد.