درسیستم نشانی دهی اولیه یک نشانی آی پی به دوقسمت تقسیم می‌شد، شناسه شبکه که توسط باارزشترین هشت تایی (بالاترین مرتبه) نشانی مشخص می‌گردید و شناسه میزبان که توسط ۳ هشت تایی باقیمانده مشخص می‌گردید و ازاین رو به “فیلد باقیمانده” مشهور بود. این روش امکان نشانی دهی تا حداکثر ۲۵۶ شبکه را فراهم می‌کرد که به زودی معلوم شد که این تعداد ناکافی است.
برای غلبه بر این محدودیت، در سیستمی که بعدها به نام شبکه بندی باکلاس خوانده شد، باارزشترین هشت تایی در تعریفی جدید به کلاسهایی از شبکه‌ها تقسیم شد. این سیستم پنج کلاس نشانی تعریف می‌کند:A,B,C,D و E. کلاسهای A,B,C تعداد بیتهای متفاوتی برای مشخص کردن شبکه دارندو باقی نشانی مانند قبل برای مشخص کردن یک میزبان درون شبکه به کار می‌رود. بدین ترتیب کلاسهای شبکه ظرفیتهای متفاوتی برای نشانی دهی به میزبانها دارند. کلاس D برای نشانی‌های چندپخشی و کلاس E برای کاربردهای آینده رزرو شدند.
