منیت شبکه از تصدیق هویّت کاربر و معمولاً توسط یک نام کاربری و یک رمز عبور آغاز می شود. از آنجایی که این موضوع تنها نیازمند به یک چیز در کنار نام کاربری ( یعنی رمز عبور) است، لذا گاهی اوقات تحت عنوان «احراز هویت تک عامله» نامیده می شود. با «احراز هویت دو عامله» برخی از چیزهایی که شما دارید، نیز استفاده می شود (به عنوان مثال یک توکن امنیتی یا قفل سخت افزاری، یک کارت ATM و یا تلفن همراه شما)، و یا با «احراز هویت سه عامله» بعضی از چیزهایی که معرف شماست نیز استفاده می شود (مانند اثر انگشت).
پس از تصدیق هویت، دیوارآتشین(فایروال) اجرای سیاست‌های دسترسی را اعمال می کند؛ از قبیل اینکه چه خدماتی مجاز هستند که در دسترس کاربران شبکه قرار بگیرند. اگر چه برای جلوگیری از دسترسی غیر مجاز، این اجزا ممکن است برای بررسی اجزای مضر بالقوه، مانند کرم‌های کامپیوتری یا تروجان هایی که از طریق شبکه منتقل می شوند، شکست بخورند. نرم افزارهای آنتی ویروس و یا سیستم‌های پیشگیری از نفوذ (IPS) کمک شایانی به شناسایی و مهار عملکرد چنین نرم افزارهای مخربی می کند. یک سیستم تشخیص نفوذ مبتنی بر آنومالی نیز ممکن است بر شبکه و ترافیک موجود در آن از حیث محتوا یا رفتار ناخواسته و مشکوک و یا سایر ناهنجاری‌ها نظارت داشته باشد تا از منابع محافظت کند؛ به عنوان مثال از حمله ممانعت از سرویس دهی و یا دسترسی به فایل‌های کارمندی در زمان‌های غیر متعارف. حوادث منحصر به فردی هم که در شبکه رخ می دهد ممکن است به منظور بازبینی و تجزیه و تحلیل سطح بالاتر در آینده، ثبت گردد.
ارتباط بین دو میزبان که از یک شبکه استفاده می کنند، می تواند به منظور حفظ حریم خصوصی رمزنگاری شود.
کندوهای عسل (Honeypots) که اساساً منابع فریبنده قابل دسترس در شبکه هستند، می توانند به منظور نظارت و ابزارهای هشدار زود هنگام در شبکه مستقر شوند تا نشان دهند که چه وقت یک کندوی عسل به طور معمول قابل دستیابی نمی باشد. تکنیک هایی که مهاجمان در تلاش برای دستیابی به این منابع فریبنده به کار می بندند، در طول حمله و پس از آن مورد مطالعه قرار می گیرند تا نگاهی بر تکنیک‌های بهره برداری جدید وجود داشته باشد. چنین تجزیه و تحلیل هایی می تواند به منظور تأمین امنیت بیشتر یک شبکه واقعی توسط روش کندوی عسل، مورد استفاده قرار بگیرد.