چنان که گفتیم پینگ ساده‌ترین راه برای اطمینان از کار کردن تمام اجزای یک شبکه یا یک هاست خاص است. پینگ یک درخواست اکو (echo request) 32 بایتی با استفاده از پروتکل ICMP می‌فرستد و همان طور که از اسمش معلوم است تنها کاری که گیرنده باید انجام دهد اکو کردن پیغام است. وقتی پیغام را دریافت کردید می‌فهمید که هم هاست مقصد و هم کل شبکه سرپا و در حال کارند.
اما ترافیک واقعی اینترنت بسیار بزرگ‌تر است و داده‌ها اغلب در حجم‌های کیلوبایت و مگابایت مبادله می‌شوند که هزاران و میلیون‌ها بار بزرگ‌تر از بسته‌های پینگند. بسته‌های داده‌ی واقعی باید به صورت تکه تکه ارسال شوند و سرورهایی که باید آن‌ها را دریافت کنند یا فوروارد کنند واقعاً به زحمت می‌افتند. پروتکل‌های مورد استفاده نیز کاملاً متفاوتند (HTTP، SMTP، FTP و…). اصلاً می‌توان مسیریاب‌ها را چنان پیکره‌بندی کرد که بسته‌های پینگ را که کاری با ترافیک معمول اینترنت ندارند در اولویت قرار دهند و زمان پینگ را ارتقا داد. به علاوه بین دو نقطه مجموعه‌ی پیچیده از گره‌ها و لینک‌های ارتباطی سریع و کند قرار دارند که دستور پینگ تقریباً هیچ اطلاعی در مورد این تنگناها به شما نمی‌دهد.
اما پینگ یک دستور خیلی ساده است؛ مدت زیادی است که وجود داشته و همه با آن آشنا هستند. همه‌ی سیستم عامل‌ها به عنوان یک جزء استاندارد دستور پینگ را در خود دارند، در نتیجه پینگ کردن مجانی و دم دست است. افزودن پینگ به برنامه‌های دیگر کاری ندارد و دیگر روش‌ها و ابزارهای اندازه‌گیری سرعت اینترنت پیچیده‌ترند و ممکن است نیاز به نصب یا آموزش داشته باشند
