در حالت کلی، داده‌های مندرج در رجیستری، در سه وضعیت یا مرحله خوانده می‌شوند:
• بوت‌شدن سیستم
سیستم، فهرست درایورهای لازم جهت بارگذاریِ سخت‌افزارها و نحوهٔ پیکربندی بخش‌های زیرسیستمی (مثل مدیر حافظه و مدیر پردازش) را از رجیستری می‌خواند.
• ورود به ویندوز
برنامهٔ Explorer و سایر اجزای ویندوز، تنظیمات مربوط به هر کاربر را از رجیستری می‌خوانند، از قبیل: راهنمای درایوهای شبکه و حروفِ مُعرفِ آنها، تصویر کاغذدیواریِ میزکار، محافظِ صفحه‌نمایش، وضعیت منوها و مکان آیکونها.
• آغاز به کار برنامه‌های کاربردی
هر برنامه، تنظیمات کلیِ سیستم (مثل فهرست اجزای نصب شدهٔ اختیاری و داده‌های پروانهٔ بهره‌برداری از برنامه) و تنظیمات مخصوصِ کاربر فعلی (مثل مکان منوها، نوار ابزار، و فهرست مستنداتی که اخیراً مورد دسترسی قرار گرفته‌اند) را از رجیستری می‌خواند.
البته رجیستری ممکن است در وضعیتهای دیگری هم خوانده شود، مثل زمانی که تغییراتی در یکی از مقادیر یا کلیدهای رجیستری لازم باشد (در ادامه این مقاله، دربارهٔ اصطلاحات کلید و مقدار توضیح داده خواهد شد). برخی از برنامه‌ها هم، مرتباً محتوای رجیستری را بررسی می‌کنند تا در صورت بروز تغییر در آن، سریعاً پیکربندیهای خود را روزآمد و بهنگام کنند. اما به طور کلی، در یک سیستم که در حالت عاطل (Idle) قرار دارد، فعالیتی در رجیستری به چشم نمی‌خورد.
