در نسخه‌های ۱۶ بیتی ویندوز (مثل ویندوز x.۳) از چندین فایلِ متنی با پسوند INI برای نگهداری تنظیماتِ سیستم‌عامل و برنامه‌ها استفاده می‌شد؛ مثلاً تنظیمات کلیِ سیستم‌عامل و تجهیزات سخت‌افزاری در فایل system.ini و تنظیمات برنامه‌های کاربردی و میزکار در فایل win.ini ذخیره می‌شدند. با نصب هر برنامهٔ جدید نیز، مدخلی برای آن در فایلهای INI ایجاد می‌شد. گاهی هم پس از نصب یک برنامه (مثل Excel)، فایلهای INI مخصوصِ آن برنامه ساخته می‌شد (مثلاً Excel.ini).
اما فایلهای INI دارای سه مشکل عمده بودند:
۱٫ پراکنده‌شدن تنظیمات سیستم در فایلهای متعدد؛
۲٫ محدودیت در حجم هر فایل (حداکثر ۶۴ کیلوبایت)؛
۳٫ راحتی ویرایش فایلها با ویرایشگرهای متن (افزایش احتمال بروز اشتباه)؛
اکنون، در ویندوزهای ۳۲ و ۶۴ بیتی، تمام داده‌های موجود در فایلهای پیکربندیِ سیستم، از جمله system.ini، win.ini و control.ini، به همراه اکثر تنظیمات دیگر، در مجموعه‌ای منسجم از فایلهای باینری – تحت نام رجیستری – نگهداری می‌شوند.
