کلاس های آدرسی در اینترنت روشی کهنه و منسوخ در تخصیص آدرس Unicast است که نشان داده است در زمینه تخصیص شناسه های شبکه و آدرس ها به سازمان های متصل به اینترنت ناکارآمد است. برای مثال یک سازمان بزرگ با شناسه شبکه کلاس A میتوان حداکثر تا ۱۶۷۷۷۲۱۴ هاست را در خود آدرس دهد. حالا فرض کنید یک شرکت یا سازمان فقط ۷۰۰۰۰ شناسه هاست برای سیستم هایش نیاز داشته باشد، در اینصورت ۱۶۷۰۷۲۱۴ آدرس Unicast بصورت بالقوه بی کار خواهند ماند. حال فرض کنید نمونه این شرکت در دنیای واقعی به هزاران عدد برسد. آنوقت خواهد بود که مساله کمبود آدرس IP در آینده نزدیک بچشم خواهد آمد.
در اینترنت مدرن امروزی، پیشوندهای آدرس IPv4 بر حسب نیاز واقعی سازمان ها به آدرس IPv4 اینترنتی توزیع میگردد که برای اینکار از روشی به نام (Classless Inter-Domain Routing (CIDR استفاده میشود. برای مثال یک شرکت تخمین میزند که به ۲۰۰۰ آدرس IPv4 اینترنتی نیاز دارد. سازمان ICANN که مدیریت بر آدرس های اینترنتی را بر عهده دارد، یا ISP مربوطه به آن شرکت پیشوند آدرسی پیشنهاد میدهد که در آن ۲۱ بیت ثابت و ۱۱ بیت برای شناسه هاست کنار گذاشته شده است. با ۱۱ بیتی که برای هاست ها کنار گذاشته شده است، آن شرکت میتواند ۲۰۳۲ آدرس Unicast در اختیار داشته باشد.
جدول زیر لیستی از تعداد شناسه های هاست مورد نیاز و طول پیشوند متناظر با آن را در روش CIDR نشان میدهد:

Image