دستورات پرش شرطی برای ساختن حلقه ها و عبارات شرطی مانند if بکار می روند. پرش های شرطی یک یا چند فلگ را بررسی می کنند و با توجه به وضعیت آنها کنترل را به آدرس معینی منتقل می کنند. اگر پرش انجام نشود اجرا از دستورالعمل بعد از ادامه پیدا می کند.
با توجه به اینکه دستورات پرش شرطی فلگ ها را بررسی می کنند قبل از دستور پرش باید دستوری وجود داشته باشد که روی فلگ ها تاثیر بگذارد. برای مثال بعد از اجرای دستور shl می توانید فلگ Carry را تست کنید تا ببینید بیت ۱ از سمت چپ عدد خارج شده است یا خیر. یا بعد از دستورالعمل test می توانید فلگ Zero را بررسی کنید تا ببینید بیت های مشخصی در یک عدد ۱ بوده اند یا خیر. البته در اکثر موارد ساختارهای کنترلی بر اساس مقایسه مقادیر و توسط cmp پیاده سازی می شوند. دستورالعمل cmp با توجه به حاصل تفریق دو عملوند خود فلگ ها را تنظیم می کند بنابراین می تواند برای بررسی بزرگتر، کوچکتر یا مساوی بودن مقادیر استفاده شود. برای مقدارهای بدون علامت دو فلگ Carry و Zero از ثبات پرچم مهم هستند و برای اعداد علامتدار فلگ های Sign و Zero اهمیت دارند. فلگ Zero در صورتی که مساوی بودن عملوند را نشان می دهد.
دستورات پرش تنها فلگ ها را بررسی می کنند و روی آنها تاثیری ندارند.
دستورالعمل های پرش شرطی انواع مختلفی دارند که همگی با حرف J شروع می شوند و بعد از آن حروف دیگر قرار می گیرند. بدنبال دستور یک آدرس یا برچسب ذکر می شود. این دستورات را به سه دسته کلی می توان تقسیم کرد:
• دستورات پرش بر اساس فلگ ها
• دستورات پرش بعد از مقایسه عملوندهای بدون علامت
• دستورات پرش بعد از مقایسه عملوندهای علامتدار
توجه داشته باشید که پرش های شرطی از نوع کوتاه هستند و طول پرش محدود به ۱۲۸ بایت است برای غلبه براین محدودیت می توانید ساختار شرط را توسط پرش متضاد بسازید.
در ۸۰۸۶ دستورات مترادفی برای تعدادی از دستورات پرش شرطی وجود دارد. جداول زیر مترادف های هر دستور را لیست می کنند. در این جداول همچنین دستورات متضاد هر دستور شرطی نیز بیان شده است.
