گونه های مختلفی از دستورات پرش وجود دارند:
• کوتاه (short). این نوع پرش بسیار محدود است و تنها می تواند ۱۲۸ بایت بالا یا پایین بپرد. مزیت آن در مصرف کمتر حافظه است. میزان جابجائی تنها توسط یک بایت مشخص می شود که تعیین می کند چند بایت جلوتر یا عقب تر برود. این فاصله به ثبات IP اضافه می شود.
• نزدیک (near). این نوع پرش می تواند به هر موقعیت درون یک سگمنت پرش کند.
• دور (far). این نوع پرش اجازه حرکت به سگمنت های دیگر را می دهد.
