پروتکل مسیریابی Interior Gateway Routing Protocol یا IGRP پروتکل مسیریابی است که در اواسط سال ۱۹۸۰ میلادی توسط شرکت سیسکو معرفی شد. هدف سیسکو از ارائه این پروتکل مسیریابی ارائه یک پروتکل قوی و قابل اعتماد برای کار کردن در یک Autonomous System یا AS عنوان شد. این نوع پروتکل ها که فقط در یک Autonomous System فعالیت می کنند به عنوان پروتکل های IGP یا Interior Gateway Routing Protocol شناخته می شوند. قبلا در خصوص پروتکل های Distance Vector در انجمن تخصصی فناوری اطلاعات ایران یا ITPRO صحبت کرده ایم اما بد نیست بدانید که IGRP هم به نوعی یک پروتکل Distance Vector از نوع پیشرفته است.

در اواسط سال ۱۹۸۰ میلادی محبوب ترین و معمولترین پروتکل Interior Gateway ای که در دنیا مورد استفاده قرار می گرفت Routing Information Protocol یا RIP بود. RIP برای شبکه هایی که کوچک و متوسط بودند پروتکل مسیریابی تقریبا مطمئنی بود اما به بزرگتر شده شبکه ها و محدودیت هایی که در RIP بصورت ذاتی وجود داشت و ما هم در همین خصوص قبلا در انجمن تخصصی فناوری اطلاعات ایران یا ITPRO‌ صحبت کرده ایم در شبکه های بزرگ قابل استفاده نبود. در واقع محدودیت تعداد ۱۵ عدد Hop Count اندازه شبکه ها را خود به خود کوچک می کرد ، با توجه به اینکه RIP فقط از مکانیزم Hop Count برای محاسبه Metric استفاده می کرد انعطاف پذیری ما در طراحی شبکه ها را به شدت در محیط های پیچیده تر شبکه کاهش می داد. محبوبیت تجهیزات زیرساختی و به وی‍ژه روترهای سیسکو باعث رونق گرفتن استفاده از IGRP در سازمان های مختلف و جانشین شدن این پروتکل به جای RIP در سازمان ها شد.

IGRP سیسکو از همان ابتدا از پروتکل IP پشتیبانی کرد و در تمامی شبکه های IP Based‌ قابل استفاده شد ، IGRP‌ به گونه ای طراحی شده بود که می توانست تقریبا در همه شبکه ها مورد استفاده قرار بگیرد و حتی سیسکو برای اثبات پروتکل ارائه شده خود آن را به عنوان یک پروتکل Connectionless-Network Protocol یا CLNP در مدل OSI وارد کرد. یکی از محدودیت هایی که IGRP در خود داشت و دارد این است که با توجه به Distance Vector بودن این پروتکل امکان استفاده از VLSM در آن وجود ندارد. سیسکو بعدها مدل بسیار پیشرفته تری از IGRP به نام EIGRP یا Enhanced Interior Gateway Routing Protocol را ارائه داد که کارایی این پروتکل را بسیار ارتقاء داد در این مقاله هدف صرفا آشنایی اولیه با پروتکل IGRP می باشد.

همانطور که قبلا هم اشاره کردیم IGRP‌ یک نوع پیشرفته از پروتکل های مسیریابی Distance Vector است و این بدین معناست که هر روتر در مجموعه ای که در آن IGRP پیاده سازی شده است Routing Table های خود را بصورت کامل یا قسمت بروز رسانی شده را طی وهله های زمانی معین برای سایر روترهای موجود در مجموعه ارسال می کند. روتر بهترین مسیر برای رساندن بسته اطلاعاتی از مبدا به مقصد را بر عهده دارد. با توجه به اینکه هر یک از مسیرها ممکن است شامل چندین لینک مختلف برای رسیدن به شبکه مقصد باشند ، سیستم نیاز به مکانیزمی دارد تا بتواند لینک های مسیرهای موجود را با هم مقایسه کند و بهترین مسیر را پیدا کند. سیستم یا پروتکی مثل RIP از فاکتوری به نام Hop Count برای تعیین بهترین مسیر استفاده می کند اما پروتکل IGRP از پنج فاکتور مختلف برای محاسبه و پیدا کردن بهترین مسیر اسفاده می کند ، فاکتورهایی که در IGRP‌ برای محاسبه بهترین مسیر استفاده می شود به شرح زیر می باشند :

سرعت لینک یا Link Speed
اندازه بسته اطلاعاتی یا Packet Size
Loading یا ترافیک موجود در لینک ( بار ترافیکی موجود در مسیر)
قابل اعتماد بودن یا Reliability لینک