سرویس DHCP یک پیشرفت فوق العاده نسبت به پیکربندی دستی آدرس های IP و سایر تنظیمات مربوط به TCP/IP در تک تک کامپیوتر های شبکه محسوب می شود .اما اگر سرویس دهنده های DHCP غیرمجازی وجود داشته باشند که با سرویس دهنده های DHCP مجاز برسر اینکه چه کسی اطلاعات را به سرویس گیرنده ها بدهد رقابت کنند ،مدیریت شبکه می تواند خیلی سخت شود .به عنوان مثال ،کاربری تصمیم می گیرد که سرویس DHCP سرور را روی کامپیوتر خود نصب کند تا اطلاعات را به چند کامپیوتر که در آزمایشگاه واقع هستند تحویل بدهد .ولی این طور می شود که چیزی که قرار بوده یک سرویس دهنده DHCP محلی باشد، در واقع به سایر سرویس گیرنده های شبکه سرویس می دهد. این تغییر ممکن است سرویس گیرنده ها را بی فایده کند. چنین اوضاعی معمولا به صورت اتفاقی پیش می آید ،ولی در هر حال روی شبکه اثر می گذارد .نگارش های قبلی DHCP نمی توانستند به خوبی چنین مشکلاتی را حل کنند .مدیران باید مرتبا مواظب می بودند که فقط DHCP سرورهایی که آنها ایجاد یا مدیریت کرده اند مجاز به کار در شبکه باشند.

یکی از پیشرفت های زیادی که در DHCP ایجاد شده است قابلیت تشخیص و جلوگیری از کار سرویس دهنده های DHCP غیرمجاز در شبکه است . یکی از مراحل نصب هر DHCP سرور مرحله کسب جواز است که یا با بررسی AD و یا با هدایت کسی که جوازهای مدیریتی داردبه انجام می رسد.در غیراین صورت DHCP سرور اجازه سرویس دادن به سرویس گیرنده ها را نخواهد داشت.

AD می تواند فهرستی از سرویس دهنده های DHCP مجاز را ذخیره کند تا وقتی که سرویس دهنده DHCP جدیدی به کار می افتد ،بتواند بفهمد که او مجاز است یا خیر .