نخستین گام‌ها برای استقرار نظام اطلاع‌رسانی در ایران با تأسیس مؤسسه تحقیقات و برنامه‌ریزی علمی و آموزشی، و مراکز مدارک علمی و خدمات کتابداری وابسته به این مؤسسه برداشته شد.
در سال ۱۹۶۶ با مشارکت اعضای شورای بین‌المللی مجامع علمی * فعالیت‌های بین‌المللی از سوی یونسکو با استقرار طرح ایجاد شبکه جهانی مبادله اطلاعات علمی(یونی سیست*) مورد بررسی قرار گرفت.
بعدها با شرکت کارشناسان سازمان‌های بین‌المللی اطلاعات علمی‌‌مانند فدراسیون بین‌المللی اطلاع‌رسانی*مباحث مطروحه در طرح یونی‌سیست مورد نقادی و موشکافی قرار گرفت و نتایج این مباحث به صورت نشریه‌ای چاپ و منتشر شد.
از ۴ تا ۱۹ اکتبر ۱۹۷۱ از سوی یونسکو پس از مطالعات فراوان همایش یونی‌سیست در پاریس با شرکت ۸۳ نماینده از کشورهای جهان تشکیل شد.
در این همایش هیئت نمایندگی ایران از سوی مؤسسه تحقیقات و برنامه ریزی علمی و آموزشی شرکت کرد.
نخستین سند، گزارش دست نویسی از دکتر حسین دانشی و همکاران وی بود که در سال ۱۳۵۱ برای تعیین وضعیت همایش یونی سیست تدارک شده بود.
به دنبال این گزارش مقاله‌ای نسبتا مفصل زیر عنوان «شبکه جهانی مبادله اطلاعات علمی» در نشریه فنی مرکز مدارک علمی به چاپ رسید که در آن در باره وضع کشورهای در حال توسعه اظهار نظر شده بود:
پس از شرکت هیئت نمایندگی ایران در همایش یونسکو (۱۹۷۱)، مرکز مدارک علمی‌‌وابسته به مؤسسه تحقیقاتی و برنامه‌ریزی علمی و آموزشی، بررسی‌هایی را در زمینه امکانات اتخاذ سیاستی هماهنگ در مورد گردآوری و اشاعه اطلاعات علمی‌‌و فنی آغاز کرد .
قرار شد مرکز مدارک علمی، گزارشی در این مورد تهیه کند. این گزارش در جلسه صاحب نظران مورد بررسی قرار گرفت و پس از انجام اصلاحات، به صورت نهایی چاپ و منتشر شد. در این گزارش دو نکته اساسی به چشم می‌‌خورد:
تعیین یکی از مراکز به عنوان واحد هماهنگ کننده فعالیت‌های مراکز مدارک ایرانی و رابط این مراکز با مجامع و شبکه‌های بین‌المللی اطلاع‌رسانی و نظارت بر اشاعه درست اطلاعات و برقراری ارتباط کامل علمی و اطلاعاتی میان واحدهای نیازمند دولتی و دانشگاهی.
پیگیری سیاست استقرار نظام واحد بازیابی اطلاعات در مراکز مدارک دولتی و استفاده از امکانات و تسهیلات خدمات ماشینی مملکت در جهت سازمان دادن به بازیابی و اشاعه اطلاعات و برقراری رابطه و استفاده از شبکه‌ها و بانک‌های اطلاعاتی از طریق نظام‌های پیوسته.
